به به
به به
به به

ایام عید در خیابان های شهر ما ، حضور سربازان سراپا مسلح نیروی انتظامی(یک دست اونیفورم و یک باطوم) به چشم می خورد
اکثرا از بچه های دهات بودند که چرخیدن در شهر ، براشون حکم اردوی تفریحی رو داشت.
تا اینجای کار که به خیر و خوشی

جالب اینکه در روز 10 فروردین ، یکی از این عزیزان از بنده آدرس مسجد محله را پرسید ، وقتی آدرس رو بهش دادم با حالت خیلی رمانتیکی خودش رو کج و کوله کرد و بهم گفت (خیلی ممنونم) البته با لهجه غلیظ کارمند اداره ثبت شیراز

روز 12 فروردین هم در یکی از خیابان های اصلی شهر رئیس پلیس شهرستان ایستاده بود و رییس کلانتری محدوده داشت بهش گزارش وضعیت می داد و ایشون هم مرتبا با لهجه خاصی می گفت ( به به    به به)

جوری این کلمات به به را ادا می کرد که ناخودآگاه هر دوشون به خنده افتادند .

واقعا تاثیر رسانه تا بدینجا رسیده که کاملا زندگی روزمره تحت تاثیر چند تکیه کلام یک برنامه طنز قرار می گیره

راستی چرا تاثیر رسانه و مخصوصا کسب انرژی منفی اون اینقدر زیاد شده......

یک سوال کوچک : نقش رسانه های گروهی در زندگی ما چقدر است ؟؟؟؟

جواب این سوال رو سازمانهای جاسوسی خارجی چندین سال پیش بهش رسیدند و با در دست گرفتن شریان خبر رسانی و بنگاه های خبری جهانی ، اهداف خودشون رو به بهترین نحو پیگیری میکنند

البته ایران هم تازه داره وارد این فاز میشه که مهمترین گام اون افتتاح شبکه press tv  هست

یک سوال دیگه.........

چرا شبکه های تلویزیونی ما بهترین برنامه هاشون ، بی محتواترین اونهاست

چرا باید فقط مضحکه ها جاشون رو بخوبی در بین افکار عمومی باز کنند ولی تکیه کلام های عاقلانه اصلا خوراک فکری نیستند .......

این رو باید در سیاستگذاری های صداسیما جستجو کرد .....

باید جواب این سوال رو پیدا کرد که : چرا ذائقه تصویری مردم ایران در حد فاجعه تغییر کرده ؟؟

و چرا بطور مثال تجمل گرایی به این شدت در جامعه فراگیر شده ؟؟

چرا رسانه های گروهی وظیفه خطیر خودشون رو با لودگی و به بازی گرفتن بی محتوا اشتباه گرفتند ؟؟؟

به راستی ، کاری که در حال حاضر رسانه های خارجی انجام می دهند با کار در دست انجام صدا سیمای ایران چقدر تفاوت می کنه؟؟؟

فقط می تونم بگم : افضات عالی مستحکم....... به به    به به